Duch Święty jest trzecią Osobą Bożą w Trójcy Przenajświętszej, znaną jako: Duch Prawdy, Pocieszyciel (Paraklet), Duch Boży, Duch Pański, Duch Pana Boga, Duch Łaski, Duch Proroctwa. W Biblii występuje On pod wieloma postaciami / określeniami, jako: Gołębica, Woda Żywa-Życia, Źródło, Napój ducha, Manna Ukryta, Ogień, Wiatr, Tchnienie Pańskie, Oddech, Lampa Pańska, Światło, Moc z Wysoka/Wysokości, Pieczęć.
Należy przeanalizować poszczególne fragmenty Biblii już od samego początku, aby zrozumieć kim jest Trzecia Osoba Boża.
Księga Rodzaju (Genesis):
Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami (Rdz 1, 2). Duch Święty był obecny w momencie stworzenia. Kiedy panował chaos, On to unosił się nad wodami, nad którymi panowała też ciemność. Duch Pana Boga uświęcił już wówczas, na początku, wodę, która później oczyści świat z grzechu – wpierw starotestamentalnymi wodami potopu a później definitywnie w nowotestamentalnym sakramencie chrztu świętego, tak by Diabeł nie miał już więcej mocy niszczycielskiej względem człowieka – dziecka Bożego.
Wtedy to Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia, wskutek czego stał się człowiek istotą żywą (Rdz 2, 7). Człowiek został powołany do życia, jednakże jego cielesność byłaby nic nie warta jako martwa, gdyby nie fakt, że Bóg „tchnął” w niego Swego Ducha (czytaj: duszę – gdyż ów tchnienie czyż nie jest iskrą Ducha Bożego?).
Wtedy Bóg rzekł: Nie może pozostawać duch mój w człowieku na zawsze, gdyż człowiek jest istotą cielesną; niechaj więc żyje tylko sto dwadzieścia lat (Rdz 6, 3). Było to w okolicznościach, kiedy jak wskazuje Pismo Święte, człowiek dożywał na ziemi wieku, wydającego się człowiekowi współczesnemu (de facto żyjącemu coraz krócej, pomimo postępu technologicznego i rozwoju medycyny) absurdem, bowiem nawet ponad 900 lat! Ludzkość w tamtym czasie stawała się coraz bardziej zuchwała, grzeszna i pogardliwa względem Stwórcy. Oznacza to, że mężczyźni i kobiety żyjący przed potopem odrzucili poselstwo Ducha o konieczności pokuty i zawierzenia Bogu, które głosili im ludzie napełnieni ów Duchem. Bóg więc postanowił człowiekowi odebrać lata ziemskiego życia, ograniczając je do 120 lat. Nasuwa się w tym miejscu ciekawy wniosek, mianowicie czyż obecnie coraz krótszy wiek życia ludzi współczesnych, coraz wcześniejsze zgony (wiele klepsydr oscylujących wokół 50 lat życia) – nie są, bądź nie mogą przypadkiem być konsekwencją grzechów ludzkich, a bardziej raczej trwania w nich, czyli zatwardziałości trwania w grzechu, definiowanej jako jeden z grzechów przeciwko Duchowi Świętemu (nieodpuszczalny de facto)? Czym bardziej, „straszniej” i na większą skalę ludzkość grzeszy, tym ubywa jej lat życia, by nie obrażać Stwórcy. Taką można wysnuć hipotezę.
Rzekł więc faraon do swych dworzan: Czyż będziemy mogli znaleźć podobnego mu człowieka, który miałby tak jak on ducha Bożego? A potem faraon rzekł do Józefa: Skoro Bóg dał ci poznać to wszystko, nie ma nikogo, kto by ci dorównał rozsądkiem i mądrością! (Rdz 41, 38-39). Faraon – politeista (poganin) dojrzał w patriarsze Józefie Ducha Bożego. Poznał to po darze prorokowania (czyż to nie jeden z charyzmatów / owoców Ducha Świętego?), który określił mianem rozsądku i mądrości (Duch Mądrości!) w jakie wyposażony został przez Stwórcę Józef. Bowiem kiedy przebywał w więzieniu, zasłynął trafną interpretacją snów współwięźniów przepowiadając jednemu z nich (podczaszemu) powrót do dawnych godności, a drugiemu (nadwornemu kucharzowi) śmierć. Pewnej nocy faraon miał we śnie tajemniczą wizję siedmiu krów tłustych i siedmiu krów chudych oraz siedmiu kłosów pełnych i siedmiu pustych. Wtedy podczaszy przypomniał sobie Józefa, wezwano więc go na dwór, gdzie wyjaśnił, że krowy symbolizują lata dobrych zbiorów i nieurodzajów, a powtórzony motyw w drugim śnie oznacza, iż stanie się to niebawem. Zaproponował też władcy gromadzenie zapasów żywności w oczekiwaniu na siedem lat nieurodzajów. Wszystko się sprawdziło, faraon był pod takim wrażeniem, że uczynił Józefa zarządcą całego Egiptu.
Księga Wyjścia (Exodus):
I ruszył słup obłoku sprzed oblicza ich i stanął za nimi, tak iż wsunął się między obóz Egipcjan i obóz Izraela. Z jednej strony obłok był ciemnością, z drugiej zaś strony rozświetlał noc (…) A nad ranem spojrzał Pan na wojsko Egipcjan ze słupa ognia i obłoku (Wj 14, 19-20; 24). Gdy Synowie Izraela wychodzili z niewoli egipskiej, bez wątpienia doświadczali Bożego przewodnictwa w bardzo jasny i widoczny sposób – pod postacią słupa obłoku (dymu) w ciągu dnia i słupa ognia nocą. Relacje o tym fenomenie można odnaleźć w wielu miejscach opisu wędrówki przez pustynię i innych księgach przywołujących wydarzenia tamtych dni. Słup obłoku i ognia jest bardzo dobrym obrazem natury Bożego prowadzenia – gdyż jednocześnie pokazuje i skrywa. To, co wewnątrz słupa pozostawało przed narodem wybranym zakryte (warto zauważyć, że obłok i ogień okrywały także Górę Synaj, gdy Bóg zawierał przymierze z Izraelem reprezentowanym przez Mojżesza), a sam słup widzieli bardzo wyraźnie i w dzień, i w nocy – i dzięki temu nie mieli wątpliwości, w którą stronę podążać. Bóg pozostaje niepojęty, skryty przed wzrokiem człowieka, a jednocześnie Jego działanie (prowadzenie) jest doskonale widoczne i zrozumiałe dla wszystkich Izraelitów. Tutaj Bóg (Duch Święty) skryty w postaci ognia i obłoku.
Pozostałe fragmenty z Księgi Wyjścia świadczące o Duchu Bożym: 31, 3; 35, 31.34.
Piotr Żak – rocznik 1990, magister stosunków międzynarodowych (Uniwersytet Jagielloński) oraz magister amerykanistyki (Uniwersytet Jagielloński), oba tytuły uzyskane w 2014 roku. Zainteresowania naukowe: historia, dyplomacja, prawo międzynarodowe publiczne oraz teologia. Planowany doktorat w zakresie nauk społecznych, stricte stosunków międzynarodowych. W wolnych chwilach: podróże, fotografia przyrody oraz bieganie i jazda na rowerze. Członek Związku Strzeleckiego „Strzelec” Równość Wolność Niepodległość. Numer ORCID: https://orcid.org/0000-0002-9145-2816.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz