Księga Liczb (Numeri):
Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: Zwołaj mi siedemdziesięciu mężów spośród starszych Izraela, o których wiesz, że są starszymi ludu i nadzorcami, i przyprowadź ich do Namiotu Spotkania; niech tam staną razem z tobą. Wtedy Ja zstąpię i będę z tobą mówił; wezmę z ducha, który jest w tobie, i dam im, i będą razem z tobą dźwigać ciężar ludu, a ty go sam już więcej nie będziesz musiał dźwigać. I wyszedł Mojżesz, by oznajmić ludowi słowa Pana. Następnie zwołał siedemdziesięciu starszych ludu i ustawił ich wokół namiotu. A Pan zstąpił w obłoku i mówił z nim. Wziął z ducha, który był w nim, i przekazał go owym siedemdziesięciu starszym. A gdy spoczął na nich duch, wpadli w uniesienie prorockie. Nie powtórzyło się to jednak. Dwóch mężów pozostało w obozie. Jeden nazywał się Eldad, a drugi Medad. Na nich też zstąpił duch, bo należeli do wezwanych, tylko nie przyszli do namiotu. Wpadli więc w obozie w uniesienie prorockie. Przybiegł młodzieniec i doniósł Mojżeszowi: Eldad i Medad wpadli w obozie w uniesienie prorockie. Jozue, syn Nuna, który od młodości swojej był w służbie Mojżesza, zabrał głos i rzekł: Mojżeszu, panie mój, zabroń im! Ale Mojżesz odparł: Czyż zazdrosny jesteś o mnie? Oby tak cały lud Pana prorokował, oby mu dał Pan swego ducha! (Lb 11, 16-17; 24-29). Namiot Spotkania był Namiotem Przybytku, w którym mieszkał Bóg Jahwe pomiędzy swym wybranym narodem żydowskim. To było miejsce, gdzie można było realnie spotkać Boga, aczkolwiek niedostępne dla każdego. Mojżesz jako prorok i ten, który rozmawiał z Bogiem i Go widział (w jakiejkolwiek by to nie było formie), miał prawo wchodzić do ów Namiotu Spotkania. Pan jednak widząc, że Mojżesz jest już starszy, ale i przede wszystkim nie radzi sobie z ciągle narzekającym ludem, z jego przewrotnością, ale i po ludzku z przewodnictwem jemu, wejrzał z góry i postanowił obdarzyć 70 mężczyzn (spośród starszyzny Izraela, nadzorców) swoim Duchem, aby mogli wspomóc Mojżesza w prowadzeniu narodu wybranego. Siedemdzięsięciu mężów wybranych przez Mojżesza, stanęło wokół Namiotu, a wówczas Bóg Jahwe w postaci obłoku zstąpił i obdarował ów mężów tym samym Duchem, który spoczywał w Mojżeszu. Efektem było, jak to Pismo ujmuje – „niesienie prorockie”, w które wpadli ów ci mężowie. Okazało się jednak, iż wokół Namiotu Spotkania nie było 70, a 68 starszych, gdyż dwóch pozostało w obozie [zapewne ze względu na obowiązki, a nie z lenistwa]. Pan jednak wiedział, że i oni są wybranymi więc tam, gdzie ów ci dwaj przebywali, obdarował ich swym Duchem (tym samym który spoczął na Mojżeszu). Tych także spotkała konsekwencja tego wydarzenia w postaci „uniesienia prorockiego”. Reasumując, Duch Boży zstępujący na człowieka niesie ze sobą pewne konsekwencje. Nic nigdy już nie będzie takie jak przedtem. Jedną z takich konsekwencji może być i de facto jest tzw. „uniesienie prorockie”. Tutaj warto by zwrócić małą uwagę na ów zagadnienie, które jak można zauważyć w powyższym opisie nie powtórzyło się to [uniesienie prorockie] jednak. Było ono więc jednorazowym efektem dotknięcia człowieka śmiertelnego mocą z wysoka – Duchem Bożym. Czym dokładnie jednak mogło być owo uniesienie prorockie, jak mogło wyglądać? Trudno znaleźć odpowiedź na to pytanie, aczkolwiek można wywnioskować, że było ono pewnym rodzajem ekstazy spotkania człowieka z Bogiem. Nie jest jednak opisane, co ludzie, ci mężowie w liczbie siedemdziesięciu wówczas robili, odczuwali. Czy może tańczyli? A może mówili różnymi językami lub śmiali się [w sensie otrzymali dar śmiechu]? Być może po prostu doznali tzw. spoczynku w Duchu Świętym, jakże znanego we współczesnych wspólnotach charyzmatycznych, np. Odnowy w Duchu Świętym. Nie jest jednak tutaj istotą to, jak omawiane zjawisko mogło wyglądać, nie jest też szukanie taniej sensacji. Sens jest o wiele głębszy. Jest nim sam fakt, dotknięcia Duchem Bożym. Tych 70 mężów izraelskich odtąd stało się współuczestnikami proroctwa mojżeszowego, ogarnęła ich odpowiedzialność za naród wybrany, czyli to, co dotąd było zarezerwowane jedynie samemu Mojżeszowi. Tak więc samo „uniesienie prorockie” było tylko efektem, znakiem Bożej obecności, Bożego namaszczenia. Ono nie było celem zstąpienia Boga, a wyłącznie towarzyszyło Mu. Ów celem było odciążenie Mojżesza z jednoosobowego przewodniczenia narodowi i podzielenie odpowiedzialności między większa liczbę osób. Na koniec Mojżesz wyraził pragnienie, by cały lud otrzymał Ducha Bożego, tak by każdy mógł prorokować, czyli iść drogą Pana.
Pan odpowiedział Mojżeszowi: Weź Jozuego, syna Nuna, męża, w którym prawdziwie mieszka Duch, i włóż na niego swoje ręce (Lb 27, 18). Bóg wybrał sobie Jozuego do przewodzenia narodowi wybranemu [którego faktycznie został przywódcą po śmierci Mojżesza], obdarzył Go więc swoim Duchem. Mimo to wydaje Jahwe polecenie Mojżeszowi, by ten włożył na Jozuego swoje ręce. Ów gest nałożenia rąk jest jednym z symboli zstąpienia Ducha Świętego. Prawdopodobnie poprzez ten fakt, Bóg chciał pokazać i podkreślić, że wybrał sobie właśnie Jozuego a nie kogoś innego do przewodnictwa Izraelowi, tak by ku temu po śmierci Mojżesza nie było wśród ludu żadnych wątpliwości.
Pozostałe fragmenty z Księgi Liczb świadczące o Duchu Bożym: 14, 22-24; 24, 1-5.
Piotr Żak – rocznik 1990, magister stosunków międzynarodowych (Uniwersytet Jagielloński) oraz magister amerykanistyki (Uniwersytet Jagielloński), oba tytuły uzyskane w 2014 roku. Zainteresowania naukowe: historia, dyplomacja, prawo międzynarodowe publiczne oraz teologia. Planowany doktorat w zakresie nauk społecznych, stricte stosunków międzynarodowych. W wolnych chwilach: podróże, fotografia przyrody oraz bieganie i jazda na rowerze. Członek Związku Strzeleckiego „Strzelec” Równość Wolność Niepodległość. Numer ORCID: https://orcid.org/0000-0002-9145-2816.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz