Należy odkłamywać
historię, a także uświadamiać tych, którzy jej nie znają bądź błędnie
interpretują!
I tak:
1. Prusy to nie były Niemcy, Prusowie to nie Niemcy, to nie Germanowie! W sensie nie zawsze tak było. Prusowie to ludy bałtyckie zamieszkujące w średniowieczu tereny między Pomorzem, Mazowszem, Litwą, Bałtykiem (wybrzeże Bałtyku między dolną Wisłą a dolnym Niemnem) oraz Niwą. Obecnie ich terytorium zajmują: województwo warmińsko-mazurskie, fragment województwa pomorskiego i część województwa kujawsko-pomorskiego (ziemia chełmińska) oraz obwód kaliningradzki. W najstarszych źródłach ludy bałtyjskie są określane jako Estowie (Aestii, Aisti, Esti). Nazwą tą posłużył się również Wulfstan, anglosaski podróżnik, który około 890 roku odwiedził Truso i pozostawił opis życia ówczesnych Prusów. Uważa się, że nazwa Prusowie (Bruzi) została pierwszy raz wymieniona przez tzw. Geografa Bawarskiego w połowie IX wieku. Jednak Geograf Bawarski lokalizuje ten lud pomiędzy rzeką Anizą w Austrii a Renem (Bruzi plus est undique quam de Enisa ad Rhenum), co jest „informacją jawnie fałszywą”. Kolejne wzmianki, odnoszące się już na pewno do Prusów, pochodzą z drugiej połowy X wieku i dotyczą sąsiadów państwa piastowskiego (relacja Ibrahima ibn Jakuba, Dagome iudex), a więcej informacji pojawia się dopiero na przełomie X i XI wieku w związku z misjami św. Wojciecha i Brunona z Kwerfurtu (Żywot pierwszy św. Wojciecha, Żywot drugi św. Wojciecha, List Brunona z Kwerfurtu do króla Henryka II, Kronika Thietmara).
Piszący w XI wieku kronikarz Adam z Bremy wspomina o Prusach zamieszkujących w Sambii. Powstała na początku XII wieku Kronika Galla Anonima opisuje najazd Bolesława Krzywoustego na ziemie Prusów. Źródła duńskie wzmiankują wyprawę króla Waldemara II Zwycięskiego do Prus w 1210 roku, a jego księga podatkowa Liber Census Daniae zawiera po raz pierwszy opis „ziem pruskich” z listą zamieszkujących je plemion (wzmianka datowana na ok. 1210-1231 r). Nazwa krainy – Prusy została przejęta od nazwy ludu. W połowie IX wieku Prusowie zasiedlali ziemie, które rozciągały się od zachodu od jeziora Druzno-rzeki Dzierzgoń-Jeziora Jeziorak po rzekę Niemen na wschodzie. Przybyli na ten obszar zapewne około VI – V w p.n.e. z obszaru środkowej Rusi z dorzeczy Dniepru i Wołgi[potrzebny przypis]. W XIII wieku ich terytorium zajmowało około 42 000 km² przy 170 000 mieszkańców. Oprócz Prusów jako odrębny lud wymieniani są Jaćwingowie.
Nazwy pruskich krain, pochodzące od nazw plemion je zamieszkujących (od zachodu):
- Pomezania
- Pogezania
- Galindia
- Sasinia
- Warmia
- Barcja
- Sambia
- Natangia
- Nadrowia
- Skalowia
- Sudawia (Sudowia, Jaćwież)
W 1226 roku książę Konrad
Mazowiecki popełnił dziejowy błąd sprowadzając dla ochrony szlaku wiślanego
przed Prusami na pogranicze pruskie zakony rycerskie – do ziemi chełmińskiej
Krzyżacy, kalatrawensi Świętopełka do Tymawy, w Dobrzyniu nad Wisłą bp
Chrystian założył zakon braci dobrzyńskich. Zakony te miały m.in. przejąć
zadania ochrony granic od pogranicznych rodów rycerskich. Ambicje polityczne
Konrada mazowieckiego i zaangażowanie w Małopolsce skłoniły go do sprowadzenia
zakonu krzyżackiego na pogranicze polsko-pruskie, przy czym nie docenił on roli
Zakonu jako zaplecza dla żywiołu niemieckiego, zainteresowanego ekspansją w
rejonie Bałtyku. Podbici Prusowie przejęli język i kulturę niemiecką, natomiast
na wschodzie zasymilowali się z Litwinami, a na południu z Mazurami. Szacuje
się, że w sumie nawet 15 tysięcy Prusów mogło opuścić swoją ojczyznę. Część z
nich w następnych latach powróciła do Prus w związku z możliwością otrzymania
nowych nadań. Pozostali osiedlili się na wcześniej wymienionych terenach.
Nieliczni Prusowie zamieszkali również w Wielkopolsce, Małopolsce i na
Lubelszczyźnie.
2. Mazurzy to nie Niemcy!
Mazurzy (maz. Mazurÿ, daw. Mazurzy pruscy) – mieszkańcy południowych Prus
Wschodnich, potomkowie polskich osadników z Mazowsza (przeważnie chłopów, ale
także szlachty), którzy w kilku falach osadnictwa zasiedlili południową i
częściowo wschodnią część Prus Książęcych od XII w. i którzy ulegli wymieszaniu
z pozostałościami ludności pruskiej oraz kolonistami z Rzeszy Niemieckiej i
innych państw Europy Zachodniej. Obecnie trudno określić proporcje określonych
etnosów w kształtowaniu się ludności mazursko-pruskiej.
W odróżnieniu od
katolickich Warmiaków i Mazowszan, przyjęli oni luteranizm wraz z sekularyzacją
Prus Książęcych oraz przejściem ich władcy (Albrechta Hohenzollerna) na protestantyzm
w 1525. Odtąd luteranizm stał się ważną cechą wyróżniającą Mazurów pruskich od
pokrewnych grup etnicznych.
Język niemiecki, używany
przez Mazurów był językiem literackim (hochdeutsch) i różnił się od potocznego
języka niemieckich większości mieszkańców Prus Książęcych, którym była odmiana
języka dolnoniemieckiego (Plattdeutsch).
3. Łużyczanie to nie
Niemcy! Łużyczanie (łac. Lusitzi) – plemię słowiańskie, które zamieszkiwało
teren Dolnych Łużyc w dorzeczu Sprewy i Nysy Łużyckiej. Jednym z najstarszych
grodów, wokół których skupiały się plemiona Łużyczan było Lubnjow. Łużyczanie
należeli do plemion Serbów łużyckich i są oni przodkami dzisiejszych Dolnych
Łużyczan (w odróżnieniu od Łużyczan Górnych, których przodkami są Milczanie).
Pierwszej wzmianki o Łużyczanach dokonał Geograf Bawarski w połowie IX wieku
wyliczając dwadzieścia osad grodowych. W wyniku wojen polsko-niemieckich w latach
1002–1018 Łużyce przejściowo znalazły się w granicach Polski. Niemcy podbili
ziemie Łużyczan ponownie po roku 1031; po tej dacie utrwalili swe rządy i w
ciągu kolejnych wieków dokonali germanizacji większości ludności łużyckiej.
4. Słowianie połabscy, Połabianie – jedna z grup Słowian wchodząca w skład plemion zachodniosłowiańskich z grupy plemion lechickich, zamieszkujące od VI wieku ziemie między Morzem Bałtyckim, Łabą, Hawelą i Odrą. Od wschodu graniczyli z Lubuszanami i Pomorzanami, od zachodu przez Limes Sorabicus oraz Limes Saxoniae z Sasami i Turyngami, od południa zaś z plemionami czeskimi. Na podbitych terenach Niemcy rozpoczęli we wczesnym średniowieczu tzw. Ostsiedlung proces osiedleńczy na wschód od rzeki Łaby i Soławy oraz wzmożoną germanizację ludności słowiańskiej w wyniku czego do dnia dzisiejszego na tych terenach dawniej zamieszkanych przez Słowian połabskich obecnie zachowała się jedynie 60 tys. populacja Serbów łużyckich.
Najważniejsze plemiona wchodzące w skład Połabian to:
- Obodrzyce - tworzący Związek obodrycki - oraz związani z nimi:
- Bytyńcy,
- Drzewianie,
- Glinianie - główny gród Lenzen,
- Morzyczanie,
- Połabianie,
- Reregowie (Obodrzyce właściwi),
- Smolińcy,
- Wagrowie - główny gród Starogard (ob. Oldenburg in Holstein),
- Warnowie.
- Zamieszkiwali terytorium północno-zachodniego Połabia.
Wieleci (określani od
końca X wieku także jako Lucice) tworzący Związek Wielecki. W skład Wieletów
wchodzili:
- Czrezpienianie,
- Chyżanie,
- Doleńcy,
- Doszanie,
- Nieletycy z centralnym grodem Hobolin (ob.Havelberg),
- Redarowie z głównym grodem w Radogoszczy,
- Rzeczanie,
- Sprewianie - główny gród Kopanica (ob. dzielnica Berlina Köpenick),
- Stodoranie (Hawelanie) - główny gród Brenna (ob. Brandenburg) oraz Spandau,
- Wkrzanie,
- Zamczycy,
- Ziemczycy.
Zamieszkiwali część środkową (dorzecze rzeki Sprewy i Hoboli) oraz część północno-zachodnią Połabia. Centrum polityczne Wieletów mieściło się w Radogoszczy.
- Serbowie łużyccy - związek plemion serbskich,
- Głomacze-Dalemińcy,
- Łużyczanie,
- Milczanie,
- Chutyzi,
- Susłowie,
- Kolędycze,
- Żyrmunty,
- Żytyczanie.
Zamieszkiwali na południu Połabia.
Inne plemiona:
Ranowie zamieszkujący
wyspę Rugia.
5. Ruś Biała – kraina
historyczna na terenie dzisiejszej Białorusi i częściowo Rosji, położona w
dorzeczu górnego Dniepru, między Ptyczem i Desną oraz w górnej części dorzecza
Dźwiny, główne miasta: Mińsk, Mohylew, Smoleńsk, Połock, Witebsk i Mścisław. W
historiografii polskiej definiowana jako obszar województw mińskiego (bez
południowych powiatów rzeczyckiego i mozyrskiego, przynależących do Rusi
Czarnej), mścisławskiego, połockiego, witebskiego i smoleńskiego (bez części
południowej).
Do 1084 r. część Rusi
Kijowskiej, potem jej księstwo zależne. Od XIII-XIV wieku pod panowaniem
Wielkiego Księstwa Litewskiego, od 1569 aż do rozbiorów w składzie
Rzeczypospolitej, potem część Imperium Rosyjskiego. Współcześnie mieszkańcy
Rusi Białej wchodzą w skład Białorusi. Co więcej mieszkańcy Białej Rusi nie
używali cyrylicy! Dopiero w wyniku rusyfikacji to nastąpiło.
6. Ruś Czarna – kraina historyczna
na terenie dzisiejszej Białorusi, położona między Prypecią, Ptyczem, dolną
Berezyną i górnym Niemnem[1]. Główne miasta regionu to Nowogródek, Wołkowysk,
Słonim, Bobrujsk, Mozyr, Świsłocz, Nieśwież i powstałe później Baranowicze. Od
północnego zachodu graniczy z Grodzieńszczyzną, od północy z Dzukią, od
południa z Polesiem, od północnego wschodu z Rusią Białą, a od wschodu z
Siewierszczyzną. Ruś Czarna wchodziła w skład Rusi Kijowskiej do 1084, potem
istniała jako jej księstwo zależne. Na początku XIII wieku przeszła pod
zwierzchnictwo Księstwa połockiego. W 1239 została zhołdowana przez Mendoga.
Około 1241 najechana i zniszczona przez mongolskie wojska Batu-chana. W latach
1254–1258 należała do domeny Lwa Daniłowicza. Od 1258 stała się ponownie przedmiotem
litewskiej ekspansji, Do Litwy na stałe przyłączył ją książę Giedymin, co
ostatecznie potwierdzono w 1441. Po zawarciu unii lubelskiej znalazła się w
składzie Rzeczypospolitej Obojga Narodów w ramach Wielkiego Księstwa
Litewskiego. Podczas IV wojny moskiewskiej została zdewastowana przez wojska
rosyjskie pod dowództwem Aleksego Trubeckiego w 1655. W wyniku drugiego i
trzeciego rozbioru Polski przeszła pod administrację rosyjską. W latach
1918–1921 była teatrem walk w wojnie polsko–bolszewickiej. Po traktacie ryskim
znalazła się w składzie II Rzeczypospolitej. Stan ten trwał do września 1939,
po zakończeniu walk stała częścią Białoruskiej SRR. Od ataku III Rzeszy na ZSRR
w 1941 do 1944 znajdowała się pod okupacją niemiecką. Od 1945 ponownie włączono
ją do Związku Radzieckiego i pozostawała jego częścią do rozpadu ZSRR w 1991.
Współcześnie Ruś Czarna w większości wchodzi w skład Republiki Białoruskiej. Co
więcej mieszkańcy Czarnej Rusi nie używali cyrylicy! Dopiero w wyniku
rusyfikacji to nastąpiło.
7. Ruś Czerwona / Grody
Czerwieńskie, łac. Ruthenia Rubra lub Russia Rubra – kraina historyczna na
północno-zachodniej Ukrainie oraz w południowo-wschodniej Polsce. Obszar Rusi
Czerwonej obejmował dorzecze Sanu i Dniestru po górną Prypeć. W skład Rusi Czerwonej
wchodziły: ziemia sanocka, ziemia przemyska, ziemia chełmska, ziemia bełska,
ziemia halicka i ziemia lwowska. Po unii lubelskiej Ruś Czerwoną zaczęto
nazywać Rusią Koronną. W historiografii istnieje spór, jaki był związek między
Grodami Czerwieńskimi, o które toczyła się rywalizacja polsko-ruska w X i XI
wieku, a późniejszą Rusią Czerwoną. Według jednego poglądu jest to ten sam
obszar. Według innego Grody Czerwieńskie obejmowały tylko zachodnie terytorium
Rusi Czerwonej. Współcześnie Ruś Czerwona wchodzi w większości w skład Ukrainy.
Co więcej mieszkańcy Czerwonej Rusi nie używali cyrylicy! Dopiero w wyniku
rusyfikacji to nastąpiło.
8. Rusini (Rusnacy, Ruśniacy, Rosjanie, Rusy lub Rusowie, dawniej też Rusacy) termin odnoszony historycznie do narodów wschodniosłowiańskich i ludności prawosławnej na ziemiach historycznej Rusi Kijowskiej, wchodzących później w skład: Wielkiego Księstwa Litewskiego, Królestwa Polskiego (Ruś Czerwona) i Wielkiego Księstwa Moskiewskiego, a od drugiej połowy XVI wieku: Rzeczypospolitej Obojga Narodów i Carstwa Rosyjskiego.
Nazwa pochodzi od Rusi i
oznaczała pierwotnie jej mieszkańców. W nomenklaturze polskiej i rosyjskiej
termin Rusini był używany najczęściej dla nazwania Ukraińców (Małorusinów),
terminy Rusowie i Rusy dla określenia Rosjan (Wielkorusinów), a Rusnacy lub
Ruśniacy dla określenia Łemków. Podział ten ma charakter zwyczajowy i nie jest
ściśle przestrzegany. W niektórych dawnych polskich źródłach Rusinami była
nazywana ludność prawosławna bez względu na pochodzenie etniczne, w tym polscy
wyznawcy prawosławia.
9. Litwini, Żmudzini
(dzisiejsza Litwa), Łotysze to ludy bałtyckie, nie słowiańskie! Ludami
bałtyckimi dawniej też byli:
- Prusowie
- Jaćwingowie
- Galindowie
- Kurowie
- Łatgalowie
- Zelowie
- Zemgalowie
Estończycy to naród
ugrofiński najbliżej spokrewniony z Finami. Silne wpływy skandynawskie i
niemieckie w kulturze.
Co ciekawe Żmudź to dzisiejsza Litwa (dawniej historyczna Dolna Litwa).
Kurlandia to dzisiejsza Łotwa.
Inflanty to dzisiejsza Łota (Inflanty Południowe) oraz Estonia (Inflanty Północne).
10. Nazwa Pogoń (od
czasownika gonić) po raz pierwszy w dokumentach pojawia się w XVI w. Herb
włączony zostaje do herbu Rzeczypospolitej Obojga Narodów. W 1795 r., gdy
Imperium Rosyjskie anektowało Białoruś, Pogoń została oficjalnie ustanowiona
herbem tego regionu. W latach 1919–1940 i od 1991 herb państwowy Litwy.
11. Polska historycznie
sięgała (za panowania króla Jagiełły na przełonie XIV i XV wieku) od morza do
morza w sposób faktyczny!
12. Śląsk wcale nie był
najdłużej niemiecki! Śląsk (Dolny i Górny) przechodził z rąk do rąk - był
polski, czeski, austriacki, niemiecki i na powrót polski. Najdłużej zaś był pod
panowaniem... czeskim, ponad 200 lat! Do Prus (Niemiec) trafił dopiero w 1763
roku.
13. Kaszubi to nie
Niemcy! To grupa etniczna zamieszkująca Pomorze Gdańskie i wschodnią część
Pomorza Zachodniego, wywodząca się od wschodniej grupy zachodniosłowiańskich
plemion pomorskich. Dzielą się na wiele podgrup etnograficznych, zróżnicowanych
językowo i kulturowo.
14. Ślązacy to nie
Niemcy! Pod tym terminem mieszczą się następujące interpretacje:
A. Ślązacy – osoby należące do zespołu grup
etnograficznych ludności polskiej, zamieszkujących głównie Górny Śląsk,
obejmujący takie grupy jak: Bytomiacy, Górale śląscy, Górzanie, Krawaki, Lachy
śląskie, Opolanie, Raciborzanie, Wałasi. Posługują się oni zespołem śląskich
gwar lub dialektów języka polskiego o różnym zakresie wpływów języka niemieckiego
i czeskiego. Grupy te rozwinęły bogatą kulturę, odrębną od sąsiednich regionów.
Zachowując poczucie pewnej odrębności kulturalnej i językowej podobnie jak inne
grupy etniczne Polski, deklarują narodowość polską;
B. Ślązacy – osoby deklarujące odrębność
narodową od Polaków, Czechów i Niemców, niekiedy traktujące mowę śląską jako
odrębny język. Większość osób deklarujących narodowość śląską mieszka na Górnym
Śląsku – w środkowej części województwa śląskiego, wschodniej części
województwa opolskiego, jak również w Czechach. Narodowość ta nie jest uznawana
prawnie przez Polskę i Czechy. Jednakże w oficjalnych wynikach spisów ludności
w tych krajach zdeklarowało ją 847 tys. obywateli polskich (spis statystyczny w
2011, w spisie z 2002 r. zadeklarowało ją 173 tys.) oraz 12,2 tys. osób (spis
statystyczny w 2011) w Czechach.
C. Ślązacy – osoby o wyraźnej polskiej
tożsamości narodowej (Polacy), które mieszkają na Śląsku, ale ich przodkowie
pochodzili z innych regionów Polski. Czują przywiązanie do regionu i kultury
śląskiej, lecz dominuje wśród nich polszczyzna standardowa.
D. Ślązacy – Niemcy zamieszkujący Śląsk w
Polsce, Czechach oraz w Niemczech na terenach dawnej prowincji Dolny Śląsk
(obecnie część krajów związkowych Saksonia i Brandenburgia) i prowincję Górny
Śląsk, deklarujący narodowość niemiecką i posługujący się językiem niemieckim
lub dialektem śląskim języka niemieckiego, a także osoby które w przeszłości
wyemigrowały lub zostały wysiedlone, zachowując swą śląską tożsamość.
Konstytucja Saksonii z 1992 zezwala na korzystanie z flagi i herbu Dolnego
Śląska (równoprawnie z symbolami saskimi) na terenie śląskiej części kraju
związkowego.
E. Ślązacy – mieszkańcy Śląska, niezależnie
od identyfikacji etnicznej lub narodowej.
15. Krym nie zawsze był
rosyjski! Krym należał do Imperium Osmańskiego (Turcja), gdzie istniało
historyczne państwo feudalne pod panowaniem chanów tatarskich (Tatarzy),
istniejące od XV do XVIII wieku. Później przejęli Krym Rosjanie a w 1954 został
przekazany z Rosyjskiej FSRR do Ukraińskiej SRR – najpopularniejsza wersja
głosi, że z okazji trzechsetnej rocznicy ugody perejasławskiej, która
zjednoczyła (według przyjętej w Związku Radzieckim interpretacji historii)
Ukrainę z Rosją.
16. Semici / ludy
semickie to określenie ludów zamieszkujących w starożytności Bliski Wschód
(Żydzi, Asyryjczycy, Babilończycy, Aramejczycy, Fenicjanie, Arabowie i inni).
17. Irańczycy to nie Arabowie! Są to Persowie.
18. Tatarzy to grupa ludów tureckich. Wywodzą się z terenów północno-zachodniej Mongolii i rejonu Bajkału, prawdopodobnie spokrewnieni są z Połowcami i Kipczakami. Weszli w skład imperium Czyngis-chana i jako element wieloetnicznej armii mongolskiej brali udział w wyprawach na Europę, przez co słowo „Tatarzy” stało się na Zachodzie synonimem Mongołów.
Po rozpadzie imperium mongolskiego utworzyli szereg państw w jego zachodniej części, m.in. Złotą Ordę, Chanat Astrachański, Chanat Kazański, Chanat Syberyjski, Chanat Krymski. W XIV wieku przyjęli sunnicką wersję islamu.
Kozacy w czasach Imperium Rosyjskiego dzielili się na: zaporoskich (do 1775), dońskich, kubańskich, terskich, astrachańskich, uralskich (jaickich), Siedmiorzecza, orenburskich, syberyjskich, zabajkalskich, amurskich, ussuryjskich, buskich, czarnomorskich i azowskich. Dzisiejsza Ukraina uznaje dzieje Kozaków zaporoskich za integralną część własnej historii i jedno z najważniejszych źródeł tożsamości narodowej. Bezpośrednie odniesienie do tradycji Kozaczyzny znajduje się w hymnie Ukrainy.
Kozacy zajmowali Dzikie Pola (historyczna nazwa Zaporoża).
20. Kresy to określenie pogranicza funkcjonujące w okresie międzywojennym i dawniej jako część polskiego terytorium państwowego. Kresy Wschodnie - dawne wschodnie pogranicze Polski obecnie stanowiące fragmenty obszarów państwowych Ukrainy, Białorusi i Litwy. Autorem pojęcia Kresów jest Wincenty Pol. Kresy Zachodnie obszar Rzeczypospolitej, który po 1815 roku znalazł się poza Królestwem Polskim – w zaborze pruskim, tj. Pomorze Gdańskie, Poznańskie i Warmia; termin wprowadzony w 1860 przez Jana Zachariasiewicza. Kresami Zachodnimi po 1918 roku nazywano Pomorze Zachodnie, Pomorze Słupskie, Dolny Śląsk i Śląsk Opolski. Czasami określenie to używane było także w odniesieniu do południowo-wschodniej części Górnego Śląska. Po 1945 roku nazwy tej używano również względem Ziem Odzyskanych, gdzie przesiedlono mieszkańców Kresów Wschodnich. Ziemie Odzyskane (początkowo także: Ziemie Zachodnie i Północne, Postulowane lub Powracające, również Kresy Zachodnie) – ziemie zachodnie i północne współczesnej Polski, które zgodnie z postanowieniami konferencji poczdamskiej zostały przyznane Polsce.
Reasumując:
1. Prusowie to nie Niemcy
(pierwotnie), lecz ludy bałtyckie zgermanizowane przez Krzyżaków (Niemców)
(wtórnie). Na miejscu zgermanizowanych plemion w 1945 roku osiedlili się Polacy
(Słowianie Zachodni) - część południowa dawnych Prus oraz Rosjanie (Słowianie
Wschodni) - część północna Prus. Gdyby nie doszło do sprowadzenia Krzyżaków
(Niemców) być może do dziś byłyby to ziemie polskie (wskutek polonizacji
Prusinów) albo nowe państwo - Prusy (we właściwym tego słowa znaczeniu,
pierwotnym, jako lud bałtycki, podobny Litwinom, tworzący swoje państwo)
2. Mazurzy to nie Niemcy,
lecz potomkowie Polaków z Mazowsza, czyli Słowianie (pierwotnie), którzy zostali
poddani germanizacji przez Prusaków (Niemców) (wtórnie)
3. Łużyczanie to nie
Niemcy! Zarówno Górne, jak i Dolne Łużyce to krainy zamieszkałe przez potomków
Serbów, a więc są to Słowianie (Zachodni) (pierowtnie) zgermanizowani przez
Niemców (wtórnie). Łużyce rozciągają się w większości po niemieckiej stronie
granicy, w mniejszości po polskiej. Gdyby zdobycze terytorialne Mieszka I
utrzymać, dziś być może byłaby tam Polska albo Państwo Łużyckie (serbskie)
(Łużyce).
4. Słowianie połabscy,
Połabianie to nie Niemcy, lecz Słowianie Zachodni, podbici i zgermanizowani
przez Niemców. Gdyby nie to, być może dziś Polska sięgałaby aż po rzekę Łabę
albo powstałoby Państwo Połabskie (Połabia?)
5. Ruś Biała (wschodnia
część dzisiejszej Białorusi) i Ruś Czarna (zachodnia część dzisiejszej
Białorusi) to ziemie dawnej I Rzeczypospolitej. Być może gdyby nie rozbiory to
do dziś byłyby to ziemie w granicach Polski albo istniałoby państwo Białoruś,
ale nie aż tak zależne od Rosji jak dziś.
6. Ruś Czerwona / Grody
Czerwieńskie to zachodnia część dzisiejszego państwa Ukraina (w większości) i
wschodnia część Polski (w mniejszości). To ziemie dawnej I Rzeczypospolitej.
Być może gdyby nie rozbiory to do dziś byłyby to ziemie w granicach Polski albo
istniałoby państwo Ukraina tylko o nazwie Czerwonoruś (na wzór Białorusi)? A
może byłyby dwie Ukrainy - zachodnia Czerwonoruś i wschodnia - Kozaczyzna / Ruś
Kijowska?
7. Dzisiejsza Ukraina
tworzona jest m.in. przez takie żywioły etno jak: Rusinów Czerwonych (zachód
Ukrainy) oraz Kozaków (wschód Ukrainy).
8. Rusini to nie to samo
co Rosjanie. Wyróżnić można występujące określenia:
- Białorusini (de facto Białorusinów współczesnych)
- Czarnorusini (de facto Białorusinów współczesnych)
- Czerwonorusini (dzisiejszych Ukraińców)
- Rusini Kijowscy (dzisiejszych Ukraińców)
- Małorusini (dzisiejszych Ukraińców)
- Małorusi (Ukraińcy)
- Małorosjanie (Ukraińcy)
- Wielkorusini (Rosjan)
- Wielkorusy (Rosjanie)
- Wielkorusowie (Rosjanie)
- Wielkorosjanie (Rosjanie)
- Rusini Moskiewscy (Rosjanie)
- Moskale (Rosjanie)
- Ruscy (Rosjanie)
- Rusnacy (Łemków)
- Ruśniacy (Łemków)
W niektórych dawnych polskich źródłach Rusinami była nazywana ludność prawosławna bez względu na pochodzenie etniczne, w tym polscy wyznawcy prawosławia. Rusini to ogólne określenie na Słowian Wschodnich, tworzących dziś:
A. narody:
- Rosyjski
- Ukraiński
- Białoruski
B. grupy etniczne:
- Rusini karpaccy, Karpatorusini, a wsród nich:
1. Łemkowie, Wengrinowie, Zamieszańcy, Rusini
Szlachtowscy – w literaturze bywają określani jako oddzielna, karpatoruska lub
ukraińska grupa etniczna; w dawnej literaturze polskiej bywali klasyfikowani
jako ludność polska
2. Wierchowińcy – w literaturze są określani
jako karpatoruska lub ukraińska grupa etniczna
3. Bojkowie – w literaturze są określani jako
karpatoruska lub ukraińska grupa etniczna, Paul Robert Magocsi i Paul Best
zaliczają ją do odrębnego narodu karpatoruskiego
4. Huculi (Hucułowie) – w literaturze są
określani jako karpatoruska, ukraińska lub samodzielna grupa etniczna
- Tutejsi – ludność wschodniosłowiańska Polesia i Podlasia mówiąca gwarami przejściowymi: białoruskimi lub ukraińskimi i niewykazująca jednoznacznego poczucia przynależności do zwartych miejscowych grup narodowościowych:
1. Poleszucy – w literaturze ukraińskiej
bywają określani jako ukraińska grupa etniczna, w białoruskiej są określani
jako białoruska grupa etniczna. Wielu spośród Poleszuków nie identyfikuje się
zarówno z Ukraińcami jak i Białorusinami
2. Podlaszucy – podobnie jak Poleszuków, klasyfikuje
się ich jako białoruską i/lub ukraińską grupę etniczną
- Rusini Panońscy – słowiańska grupa etniczna zamieszkująca tereny Serbii i Chorwacji, gdzie są oficjalnie uznawani za oddzielny naród, choć często łączy się ich z innymi rusińskimi grupami etnicznymi (z Ukrainy, Słowacji, Rumunii, Czech, Węgier i Polski) lub nawet uważa za Ukraińców.
9. Litwini, Żmudzini, Łotysze to ludy bałtyckie a nie słowiańskie. Z kolei Estończycy to nie lud bałtycki, a ugrofiński, podobnie zresztą jak Węgrzy.
10. Pogoń to herb historyczny Rzeczypospolitej Obojga Narodów, którym obecnie posługuje się Litwa i mogłaby Białoruś (tak było w latach 1991-1995)
11. Polska historycznie sięgała (za panowania króla Jagiełły na przełonie XIV i XV wieku) od morza do morza w sposób faktyczny!
12. Śląsk wcale nie był najdłużej niemiecki! Śląsk (Dolny i Górny) przechodził z rąk do rąk - był polski, czeski, austriacki, niemiecki i na powrót polski. Najdłużej zaś był pod panowaniem... czeskim, ponad 200 lat! Do Prus (Niemiec) trafił dopiero w 1763 roku.
13. Kaszubi to nie Niemcy! To grupa etniczna zamieszkująca Pomorze Gdańskie i wschodnią część Pomorza Zachodniego, wywodząca się od wschodniej grupy zachodniosłowiańskich plemion pomorskich. Dzielą się na wiele podgrup etnograficznych, zróżnicowanych językowo i kulturowo
14. Ślązacy to nie
Niemcy! Interpretacje:
A. osoby należące do zespołu grup
etnograficznych ludności polskiej, zamieszkujących głównie Górny Śląsk;
B. osoby deklarujące odrębność narodową od
Polaków, Czechów i Niemców, niekiedy traktujące mowę śląską jako odrębny język;
C. osoby o wyraźnej polskiej tożsamości
narodowej (Polacy), które mieszkają na Śląsku, ale ich przodkowie pochodzili z
innych regionów Polski;
D. Niemcy zamieszkujący Śląsk w Polsce,
Czechach oraz w Niemczech na terenach dawnej prowincji Dolny Śląsk (obecnie
część krajów związkowych Saksonia i Brandenburgia) i prowincję Górny Śląsk,
deklarujący narodowość niemiecką i posługujący się językiem niemieckim lub
dialektem śląskim języka niemieckiego, a także osoby które w przeszłości
wyemigrowały lub zostały wysiedlone, zachowując swą śląską tożsamość;
E. mieszkańcy Śląska, niezależnie od identyfikacji etnicznej lub narodowej
15. Krym nie zawsze był rosyjski! Krym należał do Imperium Osmańskiego (Turcja), gdzie istniało historyczne państwo feudalne pod panowaniem chanów tatarskich (Tatarzy), istniejące od XV do XVIII wieku. Później przejęli Krym Rosjanie a w 1954 został przekazany z Rosyjskiej FSRR do Ukraińskiej SRR – najpopularniejsza wersja głosi, że z okazji trzechsetnej rocznicy ugody perejasławskiej, która zjednoczyła (według przyjętej w Związku Radzieckim interpretacji historii) Ukrainę z Rosją.
16. Semici / ludy semickie to określenie ludów zamieszkujących w starożytności Bliski Wschód (Żydzi, Asyryjczycy, Babilończycy, Aramejczycy, Fenicjanie, Arabowie i inni).
17. Irańczycy to nie arabowie!
Są to Persowie.
18. Tatarzy to grupa ludów tureckich tworzących, m.in. Złotą (Wielką Ordę), w skład której wchodził Chanat Krymski.
19. Kozacy nazwa odnosząca się do grupy ludności o charakterze wieloetnicznym z dominującym substratem ruskim. Kozacy zajmowali Dzikie Pola (historyczna nazwa Zaporoża).
20. Kresy to określenie pogranicza funkcjonujące w okresie międzywojennym i dawniej jako część polskiego terytorium państwowego. Kresy Wschodnie - dawne wschodnie pogranicze Polski obecnie stanowiące fragmenty obszarów państwowych Ukrainy, Białorusi i Litwy. Autorem pojęcia Kresów jest Wincenty Pol. Kresy Zachodnie obszar Rzeczypospolitej, który po 1815 roku znalazł się poza Królestwem Polskim – w zaborze pruskim, tj. Pomorze Gdańskie, Poznańskie i Warmia; termin wprowadzony w 1860 przez Jana Zachariasiewicza. Kresami Zachodnimi po 1918 roku nazywano Pomorze Zachodnie, Pomorze Słupskie, Dolny Śląsk i Śląsk Opolski. Czasami określenie to używane było także w odniesieniu do południowo-wschodniej części Górnego Śląska. Po 1945 roku nazwy tej używano również względem Ziem Odzyskanych, gdzie przesiedlono mieszkańców Kresów Wschodnich. Ziemie Odzyskane (początkowo także: Ziemie Zachodnie i Północne, Postulowane lub Powracające, również Kresy Zachodnie) – ziemie zachodnie i północne współczesnej Polski, które zgodnie z postanowieniami konferencji poczdamskiej zostały przyznane Polsce.
Rzeczpospolita Polska
"od morza do morza" - teoretyczna (gdyby historia od czasów Mieszka
potoczyła się wyłącznie po myśli polskiej). W granicach terytorialnych RP
byłyby, m.in.: Łużyce Dolne i Górne, Ziemie Słowian Połabskich, Lubusz, Prusy,
Inflanty, Kurlandia, Litwa, Żmudź, Biała Ruś, Czarna Ruś, Czerwona Ruś, Ruś
Kijowska, Ziemia Smoleńska, Zaolzie, Spisz i Orawa (większe obszary niż
obecnie). Czyli dzisiejsza Rzeczpospolita składałaby się z: 1. Polski (Korona),
2. Litwy (Pogoń), 3. Białorusi, 4. Ukrainy, 5. Łotwy, 6. części Estonii, 7.
części Rosji, 8. części Mołdawii, 9. części Słowacji,10. części Czech, 11.
części Niemiec (większa część dawnego NRD, Niemiec Wschodnich). Rzeczpospolita
byłaby potęgą równą właściwie tylko Niemcom, Rosji, Francji i Wielkiej Brytanii
w Europie. Mocarstwem regionalnym. Rzeczpospolita miałaby zapewne ustrój
federacyjny, jako że zamieszkiwałby ją żywioł różnych narodowości (droga
bardziej humanitarna) lub unitarny pod warunkiem mocnej polonizacji podbitych
ziem i ludów w ciągu dziejów, przez co wszyscy utożsamialiby się z Polską i
czuliby się faktycznie Polakami (droga zapewne mniej humanitarna).
Zaznaczam, że poniższa
mapa nie ma charakteru rewizjonistycznego a jedynie czysto naukowy,
teoretyczny! Granice RP wytyczane wyłącznie "na oko". Aczkolwiek
mniej więcej taki by miały kształt.
Prusy:
