DZIŚ SIĘ NARODZIŁ CHRYSTUS PAN ZBAWICIEL! DLACZEGO BÓG PRZYCHODZI DO PASTERZY?

Dziś obchodzimy najpiękniejszy moment w dziejach ludzkości. Oto sam Bóg zstępuje z niebios, aby zamieszkać między swym stworzeniem. Należy postawić w tym miejscu pytanie do kogo przyszedł w pierwszej kolejności, komu pierwszemu objawił się, kogo wybrał na swoich pierwszych adoratorów? Z Ewangelii św. Łukasza wiemy, że byli to pasterze, jak napisano: W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoją trzodą (Łk 2, 8).

 Kim byli ci ludzie? W tamtych czasach pasterze byli synonimem marginesu społecznego. Ubodzy, pogardzani przez ówczesny świat. Można by rzec, że byli to ludzie pozaklasowi podobnie jak do dziś dnia ma to miejsce w przypadku indyjskich pariasów. Tak więc Bóg przychodzi najpierw do tej części stworzenia, która jest pogardzana, nieszanowana. Jako że pasterze byli ludźmi niewykształconymi, łatwiej było im przyjąć światłem prostoty wiary i nakazu anielskiego Objawienie Boże poprzez Nowonarodzone Dzieciątko Boże. Zasadnym jest postawić pytanie, czy gdyby anioł przybył do uczonych w Piśmie, naukowców to czy oni by usłuchali? Czy mieliby na tyle w sobie światła wiary, aby pójść do lichej mieściny, a właściwie większej wioski, jakim było Betlejem? Czy chciałoby im się? A jeszcze bardziej, czy oddaliby pokornie pokłon Dziecięciu? Odpowiedź brzmi: zdecydowanie nie! Izraelici mieli swoich uczonych w Piśmie, którzy doskonali znali proroctwa odnośnie narodzin Zbawiciela. O tym też wiedział król Herod. A jednak uczeni i bogaci, liczący się w tym świecie, nie dojrzeli dnia i godziny przyjścia Mesjasza, a tym samym zatwardzili swe serca na głos Boży. Nie oddali mu pokłonu.

Bóg wiedział, że pasterze to prości ludzie, ale nie bandyci. Wiedział, że to ludzie o wrażliwych sercach, pokorni. Nie pomylił się. Pasterze usłuchali wezwania posła niebiańskiego i wykonali wszystko tak, jak im on rzekł. Poprzez obraz pasterzy dostrzegamy kogo w rzeczywistości Bóg miłuje najbardziej, komu daje pierwszeństwo w poznaniu i adorowaniu siebie – ludziom ubogim, ale o dobrym sercu, pogardzanym przez świat, aczkolwiek wrażliwym na głos Boży, niewykształconym, lecz pokornym. Jak śpiewamy w jednej z kolęd: Ubodzy was to spotkało witać Go przed bogaczami. Bóg wybrał sobie i ustanowił w tej doniosłej chwili reprezentacją narodu wybranego, tych, którym w pierwszej kolejności się objawi, ubogich pasterzy. Sam fakt, że Bóg – Pan wszechstworzenia, rodzi się w nędznej, zimnej grocie, pośród zwierząt, jest już sam w sobie absurdem. Jednak czy oby na pewno? Czy Bóg poprzez właśnie takie wydarzenie nie chce nam czegoś uzmysłowić? Tak. Zaiste chce. Wręcz pragnie ukazać, że w życiu nie liczy się to, gdzie jesteś, lecz pośród kogo jesteś. A Jezus był pośród miłujących go ludzi – Miriam, Józefa i pasterzy. Co z tego, jeżeli narodzisz się w pałacu, skoro nie będzie tam miłości? Jezus w nędzy i chłodzie doznał gorąca miłości. I to jest piękne. Bóg jest wspaniały w swych niezbadanych planach. Bóg poprzez swoje narodziny ukazuje światu, że nie gardzi nikim, nawet tymi, którymi gardziłby cały świat. Nie na próżno Mesjasz ma imiona: Emmanuel (Bóg z nami, Mt 1, 23) czy Jezus to gr. odpowiednik hebr. imienia Jozue (Lb 13:16), które znaczy Jahwe Zbawiciel lub zbawienie Jahwe. Jezus nie jest więc jedynie człowiekiem, lecz także Jahwe, i nie tylko Jahwe, ale też Jahwe, który staje się naszym zbawieniem. Jest więc naszym Zbawicielem”. Forma grecka jest przekształceniem imienia hebrajskiego, ‏יֵשׁוּעַ ,ישו‎ (Jehoszua), w formie skróconej Jeszua. Forma aramejska ma postać ‏ܝܫܘܥ‎ Jeszua.

Bóg zamieszkuje między nami, aby udowodnić nam, że tak mocno nas miłuje, aż przyjmuje postać ludzką, by być nam jeszcze bliższym. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego (J 3, 16-18). W innym miejscu św. Jan napisał: Boga nikt nigdy nie widział (J 1, 18). To prawda, jednak w odniesieniu do czasów przeszłych, przed Chrystusowych, albowiem Bóg to Jezus. Kiedy wkroczył on w dzieje świata, przekroczył granice czasu, przyjął postać ludzką, można śmiało od tej chwili mówić, że Boga ludzkie oko oglądało, a co więcej słuchało i z nim przebywało. A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy (J 1, 14). W innym miejscu św. Paweł w Liście do Filipian zanotował: On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka, uniżył samego siebie (Flp 2, 6-8). Jezus sam o sobie daje świadectwo, że jest Bogiem, że każdy kto w niego wierzy, to wierzy i w Ojca, że Ojciec i on to jedno: Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie. Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Ale teraz już Go znacie i zobaczyliście». Rzekł do Niego Filip: «Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy». Odpowiedział mu Jezus: «Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: "Pokaż nam Ojca?" Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł.  Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie (J 14, 6-11). Dalej: Ja i Ojciec jedno jesteśmy (…) wierzcie moim dziełom, abyście poznali i wiedzieli, że Ojciec jest we Mnie, a Ja w Ojcu (J 10, 30; 38).

Reasumując te cytaty należy jednoznacznie i definitywnie stwierdzić, że nikt nie ma już prawa odtąd powiedzieć, że nikt nigdy Boga nie widział. Jest to wręcz równe bluźnierstwu. Bóg od momentu zejścia na ziemię, jest w pełni Ojcem, Bratem i Przyjacielem wszystkich tych, którzy Go miłują. Nie jest już więcej jakimś bliżej określonym lub nieokreślonym, niedającym się poznać bytem. Nie jest obcym człowiekowi, chociaż tak naprawdę nigdy nie był. Pójdźmy więc i my, wierzący oddać Nowonarodzonemu Dzieciątku Jezus chwałę, tak aby dotknąć nieba empirejskiego* już tu na ziemi, nieba, które zstąpiło z wysokości do nas. Amen.

*Niebo empirejskie - w teologii neoplatońskiej niebo empirejskie to ognisto-świetliste miejsce przebywania aniołów. Pod ziemią zaś istnieją przestrzenie Hadesu, gdzie dusze zmarłych oczyszczają się.

Piotr Żak – rocznik 1990, magister stosunków międzynarodowych (Uniwersytet Jagielloński) oraz magister amerykanistyki (Uniwersytet Jagielloński), oba tytuły uzyskane w 2014 roku. Zainteresowania naukowe: historia, dyplomacja, prawo międzynarodowe publiczne oraz teologia. Planowany doktorat w zakresie nauk społecznych, stricte stosunków międzynarodowych. W wolnych chwilach: podróże, fotografia przyrody oraz bieganie i jazda na rowerze. Członek Związku Strzeleckiego „Strzelec” Równość Wolność Niepodległość. Numer ORCID: https://orcid.org/0000-0002-9145-2816.

ODKŁAMUJMY HISTORIĘ, UŚWIADAMIAJMY!

 

Należy odkłamywać historię, a także uświadamiać tych, którzy jej nie znają bądź błędnie interpretują!

 

I tak:

 

1. Prusy to nie były Niemcy, Prusowie to nie Niemcy, to nie Germanowie! W sensie nie zawsze tak było. Prusowie to ludy bałtyckie zamieszkujące w średniowieczu tereny między Pomorzem, Mazowszem, Litwą, Bałtykiem (wybrzeże Bałtyku między dolną Wisłą a dolnym Niemnem) oraz Niwą. Obecnie ich terytorium zajmują: województwo warmińsko-mazurskie, fragment województwa pomorskiego i część województwa kujawsko-pomorskiego (ziemia chełmińska) oraz obwód kaliningradzki. W najstarszych źródłach ludy bałtyjskie są określane jako Estowie (Aestii, Aisti, Esti). Nazwą tą posłużył się również Wulfstan, anglosaski podróżnik, który około 890 roku odwiedził Truso i pozostawił opis życia ówczesnych Prusów. Uważa się, że nazwa Prusowie (Bruzi) została pierwszy raz wymieniona przez tzw. Geografa Bawarskiego w połowie IX wieku. Jednak Geograf Bawarski lokalizuje ten lud pomiędzy rzeką Anizą w Austrii a Renem (Bruzi plus est undique quam de Enisa ad Rhenum), co jest „informacją jawnie fałszywą”. Kolejne wzmianki, odnoszące się już na pewno do Prusów, pochodzą z drugiej połowy X wieku i dotyczą sąsiadów państwa piastowskiego (relacja Ibrahima ibn Jakuba, Dagome iudex), a więcej informacji pojawia się dopiero na przełomie X i XI wieku w związku z misjami św. Wojciecha i Brunona z Kwerfurtu (Żywot pierwszy św. Wojciecha, Żywot drugi św. Wojciecha, List Brunona z Kwerfurtu do króla Henryka II, Kronika Thietmara).

Piszący w XI wieku kronikarz Adam z Bremy wspomina o Prusach zamieszkujących w Sambii. Powstała na początku XII wieku Kronika Galla Anonima opisuje najazd Bolesława Krzywoustego na ziemie Prusów. Źródła duńskie wzmiankują wyprawę króla Waldemara II Zwycięskiego do Prus w 1210 roku, a jego księga podatkowa Liber Census Daniae zawiera po raz pierwszy opis „ziem pruskich” z listą zamieszkujących je plemion (wzmianka datowana na ok. 1210-1231 r). Nazwa krainy – Prusy została przejęta od nazwy ludu. W połowie IX wieku Prusowie zasiedlali ziemie, które rozciągały się od zachodu od jeziora Druzno-rzeki Dzierzgoń-Jeziora Jeziorak po rzekę Niemen na wschodzie. Przybyli na ten obszar zapewne około VI – V w p.n.e. z obszaru środkowej Rusi z dorzeczy Dniepru i Wołgi[potrzebny przypis]. W XIII wieku ich terytorium zajmowało około 42 000 km² przy 170 000 mieszkańców. Oprócz Prusów jako odrębny lud wymieniani są Jaćwingowie.

Nazwy pruskich krain, pochodzące od nazw plemion je zamieszkujących (od zachodu):

• Pomezania
• Pogezania
• Galindia
• Sasinia
• Warmia
• Barcja
• Sambia
• Natangia
• Nadrowia
• Skalowia
• Sudawia (Sudowia, Jaćwież)

W 1226 roku książę Konrad Mazowiecki popełnił dziejowy błąd sprowadzając dla ochrony szlaku wiślanego przed Prusami na pogranicze pruskie zakony rycerskie – do ziemi chełmińskiej Krzyżacy, kalatrawensi Świętopełka do Tymawy, w Dobrzyniu nad Wisłą bp Chrystian założył zakon braci dobrzyńskich. Zakony te miały m.in. przejąć zadania ochrony granic od pogranicznych rodów rycerskich. Ambicje polityczne Konrada mazowieckiego i zaangażowanie w Małopolsce skłoniły go do sprowadzenia zakonu krzyżackiego na pogranicze polsko-pruskie, przy czym nie docenił on roli Zakonu jako zaplecza dla żywiołu niemieckiego, zainteresowanego ekspansją w rejonie Bałtyku. Podbici Prusowie przejęli język i kulturę niemiecką, natomiast na wschodzie zasymilowali się z Litwinami, a na południu z Mazurami. Szacuje się, że w sumie nawet 15 tysięcy Prusów mogło opuścić swoją ojczyznę. Część z nich w następnych latach powróciła do Prus w związku z możliwością otrzymania nowych nadań. Pozostali osiedlili się na wcześniej wymienionych terenach. Nieliczni Prusowie zamieszkali również w Wielkopolsce, Małopolsce i na Lubelszczyźnie.

 

2. Mazurzy to nie Niemcy! Mazurzy (maz. Mazurÿ, daw. Mazurzy pruscy) – mieszkańcy południowych Prus Wschodnich, potomkowie polskich osadników z Mazowsza (przeważnie chłopów, ale także szlachty), którzy w kilku falach osadnictwa zasiedlili południową i częściowo wschodnią część Prus Książęcych od XII w. i którzy ulegli wymieszaniu z pozostałościami ludności pruskiej oraz kolonistami z Rzeszy Niemieckiej i innych państw Europy Zachodniej. Obecnie trudno określić proporcje określonych etnosów w kształtowaniu się ludności mazursko-pruskiej.

W odróżnieniu od katolickich Warmiaków i Mazowszan, przyjęli oni luteranizm wraz z sekularyzacją Prus Książęcych oraz przejściem ich władcy (Albrechta Hohenzollerna) na protestantyzm w 1525. Odtąd luteranizm stał się ważną cechą wyróżniającą Mazurów pruskich od pokrewnych grup etnicznych.

Język niemiecki, używany przez Mazurów był językiem literackim (hochdeutsch) i różnił się od potocznego języka niemieckich większości mieszkańców Prus Książęcych, którym była odmiana języka dolnoniemieckiego (Plattdeutsch).

 

3. Łużyczanie to nie Niemcy! Łużyczanie (łac. Lusitzi) – plemię słowiańskie, które zamieszkiwało teren Dolnych Łużyc w dorzeczu Sprewy i Nysy Łużyckiej. Jednym z najstarszych grodów, wokół których skupiały się plemiona Łużyczan było Lubnjow. Łużyczanie należeli do plemion Serbów łużyckich i są oni przodkami dzisiejszych Dolnych Łużyczan (w odróżnieniu od Łużyczan Górnych, których przodkami są Milczanie). Pierwszej wzmianki o Łużyczanach dokonał Geograf Bawarski w połowie IX wieku wyliczając dwadzieścia osad grodowych. W wyniku wojen polsko-niemieckich w latach 1002–1018 Łużyce przejściowo znalazły się w granicach Polski. Niemcy podbili ziemie Łużyczan ponownie po roku 1031; po tej dacie utrwalili swe rządy i w ciągu kolejnych wieków dokonali germanizacji większości ludności łużyckiej.

 

4. Słowianie połabscy, Połabianie – jedna z grup Słowian wchodząca w skład plemion zachodniosłowiańskich z grupy plemion lechickich, zamieszkujące od VI wieku ziemie między Morzem Bałtyckim, Łabą, Hawelą i Odrą. Od wschodu graniczyli z Lubuszanami i Pomorzanami, od zachodu przez Limes Sorabicus oraz Limes Saxoniae z Sasami i Turyngami, od południa zaś z plemionami czeskimi. Na podbitych terenach Niemcy rozpoczęli we wczesnym średniowieczu tzw. Ostsiedlung proces osiedleńczy na wschód od rzeki Łaby i Soławy oraz wzmożoną germanizację ludności słowiańskiej w wyniku czego do dnia dzisiejszego na tych terenach dawniej zamieszkanych przez Słowian połabskich obecnie zachowała się jedynie 60 tys. populacja Serbów łużyckich.

Najważniejsze plemiona wchodzące w skład Połabian to:

• Obodrzyce - tworzący Związek obodrycki - oraz związani z nimi:
• Bytyńcy,
• Drzewianie,
• Glinianie - główny gród Lenzen,
• Morzyczanie,
• Połabianie,
• Reregowie (Obodrzyce właściwi),
• Smolińcy,
• Wagrowie - główny gród Starogard (ob. Oldenburg in Holstein),
• Warnowie.
• Zamieszkiwali terytorium północno-zachodniego Połabia.

Wieleci (określani od końca X wieku także jako Lucice) tworzący Związek Wielecki. W skład Wieletów wchodzili:

• Czrezpienianie,
• Chyżanie,
• Doleńcy,
• Doszanie,
• Nieletycy z centralnym grodem Hobolin (ob.Havelberg),
• Redarowie z głównym grodem w Radogoszczy,
• Rzeczanie,
• Sprewianie - główny gród Kopanica (ob. dzielnica Berlina Köpenick),
• Stodoranie (Hawelanie) - główny gród Brenna (ob. Brandenburg) oraz Spandau,
• Wkrzanie,
• Zamczycy,
• Ziemczycy.

Zamieszkiwali część środkową (dorzecze rzeki Sprewy i Hoboli) oraz część północno-zachodnią Połabia. Centrum polityczne Wieletów mieściło się w Radogoszczy.

• Serbowie łużyccy - związek plemion serbskich,
• Głomacze-Dalemińcy,
• Łużyczanie,
• Milczanie,
• Chutyzi,
• Susłowie,
• Kolędycze,
• Żyrmunty,
• Żytyczanie.

Zamieszkiwali na południu Połabia.

Inne plemiona:

Ranowie zamieszkujący wyspę Rugia.

 

5. Ruś Biała – kraina historyczna na terenie dzisiejszej Białorusi i częściowo Rosji, położona w dorzeczu górnego Dniepru, między Ptyczem i Desną oraz w górnej części dorzecza Dźwiny, główne miasta: Mińsk, Mohylew, Smoleńsk, Połock, Witebsk i Mścisław. W historiografii polskiej definiowana jako obszar województw mińskiego (bez południowych powiatów rzeczyckiego i mozyrskiego, przynależących do Rusi Czarnej), mścisławskiego, połockiego, witebskiego i smoleńskiego (bez części południowej).

Do 1084 r. część Rusi Kijowskiej, potem jej księstwo zależne. Od XIII-XIV wieku pod panowaniem Wielkiego Księstwa Litewskiego, od 1569 aż do rozbiorów w składzie Rzeczypospolitej, potem część Imperium Rosyjskiego. Współcześnie mieszkańcy Rusi Białej wchodzą w skład Białorusi. Co więcej mieszkańcy Białej Rusi nie używali cyrylicy! Dopiero w wyniku rusyfikacji to nastąpiło.

 

6. Ruś Czarna – kraina historyczna na terenie dzisiejszej Białorusi, położona między Prypecią, Ptyczem, dolną Berezyną i górnym Niemnem[1]. Główne miasta regionu to Nowogródek, Wołkowysk, Słonim, Bobrujsk, Mozyr, Świsłocz, Nieśwież i powstałe później Baranowicze. Od północnego zachodu graniczy z Grodzieńszczyzną, od północy z Dzukią, od południa z Polesiem, od północnego wschodu z Rusią Białą, a od wschodu z Siewierszczyzną. Ruś Czarna wchodziła w skład Rusi Kijowskiej do 1084, potem istniała jako jej księstwo zależne. Na początku XIII wieku przeszła pod zwierzchnictwo Księstwa połockiego. W 1239 została zhołdowana przez Mendoga. Około 1241 najechana i zniszczona przez mongolskie wojska Batu-chana. W latach 1254–1258 należała do domeny Lwa Daniłowicza. Od 1258 stała się ponownie przedmiotem litewskiej ekspansji, Do Litwy na stałe przyłączył ją książę Giedymin, co ostatecznie potwierdzono w 1441. Po zawarciu unii lubelskiej znalazła się w składzie Rzeczypospolitej Obojga Narodów w ramach Wielkiego Księstwa Litewskiego. Podczas IV wojny moskiewskiej została zdewastowana przez wojska rosyjskie pod dowództwem Aleksego Trubeckiego w 1655. W wyniku drugiego i trzeciego rozbioru Polski przeszła pod administrację rosyjską. W latach 1918–1921 była teatrem walk w wojnie polsko–bolszewickiej. Po traktacie ryskim znalazła się w składzie II Rzeczypospolitej. Stan ten trwał do września 1939, po zakończeniu walk stała częścią Białoruskiej SRR. Od ataku III Rzeszy na ZSRR w 1941 do 1944 znajdowała się pod okupacją niemiecką. Od 1945 ponownie włączono ją do Związku Radzieckiego i pozostawała jego częścią do rozpadu ZSRR w 1991. Współcześnie Ruś Czarna w większości wchodzi w skład Republiki Białoruskiej. Co więcej mieszkańcy Czarnej Rusi nie używali cyrylicy! Dopiero w wyniku rusyfikacji to nastąpiło.

 

7. Ruś Czerwona / Grody Czerwieńskie, łac. Ruthenia Rubra lub Russia Rubra – kraina historyczna na północno-zachodniej Ukrainie oraz w południowo-wschodniej Polsce. Obszar Rusi Czerwonej obejmował dorzecze Sanu i Dniestru po górną Prypeć. W skład Rusi Czerwonej wchodziły: ziemia sanocka, ziemia przemyska, ziemia chełmska, ziemia bełska, ziemia halicka i ziemia lwowska. Po unii lubelskiej Ruś Czerwoną zaczęto nazywać Rusią Koronną. W historiografii istnieje spór, jaki był związek między Grodami Czerwieńskimi, o które toczyła się rywalizacja polsko-ruska w X i XI wieku, a późniejszą Rusią Czerwoną. Według jednego poglądu jest to ten sam obszar. Według innego Grody Czerwieńskie obejmowały tylko zachodnie terytorium Rusi Czerwonej. Współcześnie Ruś Czerwona wchodzi w większości w skład Ukrainy. Co więcej mieszkańcy Czerwonej Rusi nie używali cyrylicy! Dopiero w wyniku rusyfikacji to nastąpiło.

 

8. Rusini (Rusnacy, Ruśniacy, Rosjanie, Rusy lub Rusowie, dawniej też Rusacy) termin odnoszony historycznie do narodów wschodniosłowiańskich i ludności prawosławnej na ziemiach historycznej Rusi Kijowskiej, wchodzących później w skład: Wielkiego Księstwa Litewskiego, Królestwa Polskiego (Ruś Czerwona) i Wielkiego Księstwa Moskiewskiego, a od drugiej połowy XVI wieku: Rzeczypospolitej Obojga Narodów i Carstwa Rosyjskiego.

Nazwa pochodzi od Rusi i oznaczała pierwotnie jej mieszkańców. W nomenklaturze polskiej i rosyjskiej termin Rusini był używany najczęściej dla nazwania Ukraińców (Małorusinów), terminy Rusowie i Rusy dla określenia Rosjan (Wielkorusinów), a Rusnacy lub Ruśniacy dla określenia Łemków. Podział ten ma charakter zwyczajowy i nie jest ściśle przestrzegany. W niektórych dawnych polskich źródłach Rusinami była nazywana ludność prawosławna bez względu na pochodzenie etniczne, w tym polscy wyznawcy prawosławia.

 

9. Litwini, Żmudzini (dzisiejsza Litwa), Łotysze to ludy bałtyckie, nie słowiańskie! Ludami bałtyckimi dawniej też byli:

• Prusowie
• Jaćwingowie
• Galindowie
• Kurowie
• Łatgalowie
• Zelowie
• Zemgalowie

Estończycy to naród ugrofiński najbliżej spokrewniony z Finami. Silne wpływy skandynawskie i niemieckie w kulturze.

Co ciekawe Żmudź to dzisiejsza Litwa (dawniej historyczna Dolna Litwa). 

Kurlandia to dzisiejsza Łotwa. 

Inflanty to dzisiejsza Łota (Inflanty Południowe) oraz Estonia (Inflanty Północne).

 

10. Nazwa Pogoń (od czasownika gonić) po raz pierwszy w dokumentach pojawia się w XVI w. Herb włączony zostaje do herbu Rzeczypospolitej Obojga Narodów. W 1795 r., gdy Imperium Rosyjskie anektowało Białoruś, Pogoń została oficjalnie ustanowiona herbem tego regionu. W latach 1919–1940 i od 1991 herb państwowy Litwy.

 

11. Polska historycznie sięgała (za panowania króla Jagiełły na przełonie XIV i XV wieku) od morza do morza w sposób faktyczny!

 

12. Śląsk wcale nie był najdłużej niemiecki! Śląsk (Dolny i Górny) przechodził z rąk do rąk - był polski, czeski, austriacki, niemiecki i na powrót polski. Najdłużej zaś był pod panowaniem... czeskim, ponad 200 lat! Do Prus (Niemiec) trafił dopiero w 1763 roku.

 

13. Kaszubi to nie Niemcy! To grupa etniczna zamieszkująca Pomorze Gdańskie i wschodnią część Pomorza Zachodniego, wywodząca się od wschodniej grupy zachodniosłowiańskich plemion pomorskich. Dzielą się na wiele podgrup etnograficznych, zróżnicowanych językowo i kulturowo.

 

14. Ślązacy to nie Niemcy! Pod tym terminem mieszczą się następujące interpretacje:

  A. Ślązacy – osoby należące do zespołu grup etnograficznych ludności polskiej, zamieszkujących głównie Górny Śląsk, obejmujący takie grupy jak: Bytomiacy, Górale śląscy, Górzanie, Krawaki, Lachy śląskie, Opolanie, Raciborzanie, Wałasi. Posługują się oni zespołem śląskich gwar lub dialektów języka polskiego o różnym zakresie wpływów języka niemieckiego i czeskiego. Grupy te rozwinęły bogatą kulturę, odrębną od sąsiednich regionów. Zachowując poczucie pewnej odrębności kulturalnej i językowej podobnie jak inne grupy etniczne Polski, deklarują narodowość polską;

  B. Ślązacy – osoby deklarujące odrębność narodową od Polaków, Czechów i Niemców, niekiedy traktujące mowę śląską jako odrębny język. Większość osób deklarujących narodowość śląską mieszka na Górnym Śląsku – w środkowej części województwa śląskiego, wschodniej części województwa opolskiego, jak również w Czechach. Narodowość ta nie jest uznawana prawnie przez Polskę i Czechy. Jednakże w oficjalnych wynikach spisów ludności w tych krajach zdeklarowało ją 847 tys. obywateli polskich (spis statystyczny w 2011, w spisie z 2002 r. zadeklarowało ją 173 tys.) oraz 12,2 tys. osób (spis statystyczny w 2011) w Czechach.

  C. Ślązacy – osoby o wyraźnej polskiej tożsamości narodowej (Polacy), które mieszkają na Śląsku, ale ich przodkowie pochodzili z innych regionów Polski. Czują przywiązanie do regionu i kultury śląskiej, lecz dominuje wśród nich polszczyzna standardowa.

  D. Ślązacy – Niemcy zamieszkujący Śląsk w Polsce, Czechach oraz w Niemczech na terenach dawnej prowincji Dolny Śląsk (obecnie część krajów związkowych Saksonia i Brandenburgia) i prowincję Górny Śląsk, deklarujący narodowość niemiecką i posługujący się językiem niemieckim lub dialektem śląskim języka niemieckiego, a także osoby które w przeszłości wyemigrowały lub zostały wysiedlone, zachowując swą śląską tożsamość. Konstytucja Saksonii z 1992 zezwala na korzystanie z flagi i herbu Dolnego Śląska (równoprawnie z symbolami saskimi) na terenie śląskiej części kraju związkowego.

  E. Ślązacy – mieszkańcy Śląska, niezależnie od identyfikacji etnicznej lub narodowej.

 

15. Krym nie zawsze był rosyjski! Krym należał do Imperium Osmańskiego (Turcja), gdzie istniało historyczne państwo feudalne pod panowaniem chanów tatarskich (Tatarzy), istniejące od XV do XVIII wieku. Później przejęli Krym Rosjanie a w 1954 został przekazany z Rosyjskiej FSRR do Ukraińskiej SRR – najpopularniejsza wersja głosi, że z okazji trzechsetnej rocznicy ugody perejasławskiej, która zjednoczyła (według przyjętej w Związku Radzieckim interpretacji historii) Ukrainę z Rosją.

 

16. Semici / ludy semickie to określenie ludów zamieszkujących w starożytności Bliski Wschód (Żydzi, Asyryjczycy, Babilończycy, Aramejczycy, Fenicjanie, Arabowie i inni).

 

17. Irańczycy to nie Arabowie! Są to Persowie.

18. Tatarzy to grupa ludów tureckich. Wywodzą się z terenów północno-zachodniej Mongolii i rejonu Bajkału, prawdopodobnie spokrewnieni są z Połowcami i Kipczakami. Weszli w skład imperium Czyngis-chana i jako element wieloetnicznej armii mongolskiej brali udział w wyprawach na Europę, przez co słowo „Tatarzy” stało się na Zachodzie synonimem Mongołów.

Po rozpadzie imperium mongolskiego utworzyli szereg państw w jego zachodniej części, m.in. Złotą Ordę, Chanat Astrachański, Chanat Kazański, Chanat Syberyjski, Chanat Krymski. W XIV wieku przyjęli sunnicką wersję islamu.

 

19. Kozacy nazwa odnosząca się do grupy ludności o charakterze wieloetnicznym z dominującym substratem ruskim, zamieszkującej stepy położone na południe od księstw ruskich, określająca później także rodzaj osadnictwa wojskowego na zasiedlanych ziemiach pogranicznych Rzeczypospolitej i Rosji. Początki Kozaków zaporoskich, czyli niżowych, sięgają XV w. i związane są z południowo-wschodnimi ruskimi kresami Wielkiego Księstwa Litewskiego (Zaporożem), od unii lubelskiej (1569) w składzie Korony. 

Kozacy w czasach Imperium Rosyjskiego dzielili się na: zaporoskich (do 1775), dońskich, kubańskich, terskich, astrachańskich, uralskich (jaickich), Siedmiorzecza, orenburskich, syberyjskich, zabajkalskich, amurskich, ussuryjskich, buskich, czarnomorskich i azowskich. Dzisiejsza Ukraina uznaje dzieje Kozaków zaporoskich za integralną część własnej historii i jedno z najważniejszych źródeł tożsamości narodowej. Bezpośrednie odniesienie do tradycji Kozaczyzny znajduje się w hymnie Ukrainy. 

Kozacy zajmowali Dzikie Pola (historyczna nazwa Zaporoża).

20. Kresy to określenie pogranicza funkcjonujące w okresie międzywojennym i dawniej jako część polskiego terytorium państwowego. Kresy Wschodnie - dawne wschodnie pogranicze Polski obecnie stanowiące fragmenty obszarów państwowych Ukrainy, Białorusi i Litwy. Autorem pojęcia Kresów jest Wincenty Pol. Kresy Zachodnie obszar Rzeczypospolitej, który po 1815 roku znalazł się poza Królestwem Polskim – w zaborze pruskim, tj. Pomorze Gdańskie, Poznańskie i Warmia; termin wprowadzony w 1860 przez Jana Zachariasiewicza. Kresami Zachodnimi po 1918 roku nazywano Pomorze Zachodnie, Pomorze Słupskie, Dolny Śląsk i Śląsk Opolski. Czasami określenie to używane było także w odniesieniu do południowo-wschodniej części Górnego Śląska. Po 1945 roku nazwy tej używano również względem Ziem Odzyskanych, gdzie przesiedlono mieszkańców Kresów Wschodnich. Ziemie Odzyskane (początkowo także: Ziemie Zachodnie i Północne, Postulowane lub Powracające, również Kresy Zachodnie) – ziemie zachodnie i północne współczesnej Polski, które zgodnie z postanowieniami konferencji poczdamskiej zostały przyznane Polsce. 

Reasumując:

 

1. Prusowie to nie Niemcy (pierwotnie), lecz ludy bałtyckie zgermanizowane przez Krzyżaków (Niemców) (wtórnie). Na miejscu zgermanizowanych plemion w 1945 roku osiedlili się Polacy (Słowianie Zachodni) - część południowa dawnych Prus oraz Rosjanie (Słowianie Wschodni) - część północna Prus. Gdyby nie doszło do sprowadzenia Krzyżaków (Niemców) być może do dziś byłyby to ziemie polskie (wskutek polonizacji Prusinów) albo nowe państwo - Prusy (we właściwym tego słowa znaczeniu, pierwotnym, jako lud bałtycki, podobny Litwinom, tworzący swoje państwo)

2. Mazurzy to nie Niemcy, lecz potomkowie Polaków z Mazowsza, czyli Słowianie (pierwotnie), którzy zostali poddani germanizacji przez Prusaków (Niemców) (wtórnie)

3. Łużyczanie to nie Niemcy! Zarówno Górne, jak i Dolne Łużyce to krainy zamieszkałe przez potomków Serbów, a więc są to Słowianie (Zachodni) (pierowtnie) zgermanizowani przez Niemców (wtórnie). Łużyce rozciągają się w większości po niemieckiej stronie granicy, w mniejszości po polskiej. Gdyby zdobycze terytorialne Mieszka I utrzymać, dziś być może byłaby tam Polska albo Państwo Łużyckie (serbskie) (Łużyce).

4. Słowianie połabscy, Połabianie to nie Niemcy, lecz Słowianie Zachodni, podbici i zgermanizowani przez Niemców. Gdyby nie to, być może dziś Polska sięgałaby aż po rzekę Łabę albo powstałoby Państwo Połabskie (Połabia?)

5. Ruś Biała (wschodnia część dzisiejszej Białorusi) i Ruś Czarna (zachodnia część dzisiejszej Białorusi) to ziemie dawnej I Rzeczypospolitej. Być może gdyby nie rozbiory to do dziś byłyby to ziemie w granicach Polski albo istniałoby państwo Białoruś, ale nie aż tak zależne od Rosji jak dziś.

6. Ruś Czerwona / Grody Czerwieńskie to zachodnia część dzisiejszego państwa Ukraina (w większości) i wschodnia część Polski (w mniejszości). To ziemie dawnej I Rzeczypospolitej. Być może gdyby nie rozbiory to do dziś byłyby to ziemie w granicach Polski albo istniałoby państwo Ukraina tylko o nazwie Czerwonoruś (na wzór Białorusi)? A może byłyby dwie Ukrainy - zachodnia Czerwonoruś i wschodnia - Kozaczyzna / Ruś Kijowska?

7. Dzisiejsza Ukraina tworzona jest m.in. przez takie żywioły etno jak: Rusinów Czerwonych (zachód Ukrainy) oraz Kozaków (wschód Ukrainy).

8. Rusini to nie to samo co Rosjanie. Wyróżnić można występujące określenia:

• Białorusini (de facto Białorusinów współczesnych)
• Czarnorusini (de facto Białorusinów współczesnych)
• Czerwonorusini (dzisiejszych Ukraińców)
• Rusini Kijowscy (dzisiejszych Ukraińców)
• Małorusini (dzisiejszych Ukraińców)
• Małorusi (Ukraińcy)
• Małorosjanie (Ukraińcy)
• Wielkorusini (Rosjan)
• Wielkorusy (Rosjanie)
• Wielkorusowie (Rosjanie)
• Wielkorosjanie (Rosjanie)
• Rusini Moskiewscy (Rosjanie)
• Moskale (Rosjanie)
• Ruscy (Rosjanie)
• Rusnacy (Łemków)
• Ruśniacy (Łemków)

W niektórych dawnych polskich źródłach Rusinami była nazywana ludność prawosławna bez względu na pochodzenie etniczne, w tym polscy wyznawcy prawosławia. Rusini to ogólne określenie na Słowian Wschodnich, tworzących dziś:

A. narody:

• Rosyjski
• Ukraiński
• Białoruski

B. grupy etniczne:

• Rusini karpaccy, Karpatorusini, a wsród nich:

  1. Łemkowie, Wengrinowie, Zamieszańcy, Rusini Szlachtowscy – w literaturze bywają określani jako oddzielna, karpatoruska lub ukraińska grupa etniczna; w dawnej literaturze polskiej bywali klasyfikowani jako ludność polska

  2. Wierchowińcy – w literaturze są określani jako karpatoruska lub ukraińska grupa etniczna

  3. Bojkowie – w literaturze są określani jako karpatoruska lub ukraińska grupa etniczna, Paul Robert Magocsi i Paul Best zaliczają ją do odrębnego narodu karpatoruskiego

  4. Huculi (Hucułowie) – w literaturze są określani jako karpatoruska, ukraińska lub samodzielna grupa etniczna

• Tutejsi – ludność wschodniosłowiańska Polesia i Podlasia mówiąca gwarami przejściowymi: białoruskimi lub ukraińskimi i niewykazująca jednoznacznego poczucia przynależności do zwartych miejscowych grup narodowościowych:

  1. Poleszucy – w literaturze ukraińskiej bywają określani jako ukraińska grupa etniczna, w białoruskiej są określani jako białoruska grupa etniczna. Wielu spośród Poleszuków nie identyfikuje się zarówno z Ukraińcami jak i Białorusinami

  2. Podlaszucy – podobnie jak Poleszuków, klasyfikuje się ich jako białoruską i/lub ukraińską grupę etniczną

• Rusini Panońscy – słowiańska grupa etniczna zamieszkująca tereny Serbii i Chorwacji, gdzie są oficjalnie uznawani za oddzielny naród, choć często łączy się ich z innymi rusińskimi grupami etnicznymi (z Ukrainy, Słowacji, Rumunii, Czech, Węgier i Polski) lub nawet uważa za Ukraińców.

 

9. Litwini, Żmudzini, Łotysze to ludy bałtyckie a nie słowiańskie. Z kolei Estończycy to nie lud bałtycki, a ugrofiński, podobnie zresztą jak Węgrzy.

10. Pogoń to herb historyczny Rzeczypospolitej Obojga Narodów, którym obecnie posługuje się Litwa i mogłaby Białoruś (tak było w latach 1991-1995)

11. Polska historycznie sięgała (za panowania króla Jagiełły na przełonie XIV i XV wieku) od morza do morza w sposób faktyczny!

12. Śląsk wcale nie był najdłużej niemiecki! Śląsk (Dolny i Górny) przechodził z rąk do rąk - był polski, czeski, austriacki, niemiecki i na powrót polski. Najdłużej zaś był pod panowaniem... czeskim, ponad 200 lat! Do Prus (Niemiec) trafił dopiero w 1763 roku.

13. Kaszubi to nie Niemcy! To grupa etniczna zamieszkująca Pomorze Gdańskie i wschodnią część Pomorza Zachodniego, wywodząca się od wschodniej grupy zachodniosłowiańskich plemion pomorskich. Dzielą się na wiele podgrup etnograficznych, zróżnicowanych językowo i kulturowo

14. Ślązacy to nie Niemcy! Interpretacje:

  A. osoby należące do zespołu grup etnograficznych ludności polskiej, zamieszkujących głównie Górny Śląsk;

  B. osoby deklarujące odrębność narodową od Polaków, Czechów i Niemców, niekiedy traktujące mowę śląską jako odrębny język;

  C. osoby o wyraźnej polskiej tożsamości narodowej (Polacy), które mieszkają na Śląsku, ale ich przodkowie pochodzili z innych regionów Polski;

  D. Niemcy zamieszkujący Śląsk w Polsce, Czechach oraz w Niemczech na terenach dawnej prowincji Dolny Śląsk (obecnie część krajów związkowych Saksonia i Brandenburgia) i prowincję Górny Śląsk, deklarujący narodowość niemiecką i posługujący się językiem niemieckim lub dialektem śląskim języka niemieckiego, a także osoby które w przeszłości wyemigrowały lub zostały wysiedlone, zachowując swą śląską tożsamość;

  E. mieszkańcy Śląska, niezależnie od identyfikacji etnicznej lub narodowej

15. Krym nie zawsze był rosyjski! Krym należał do Imperium Osmańskiego (Turcja), gdzie istniało historyczne państwo feudalne pod panowaniem chanów tatarskich (Tatarzy), istniejące od XV do XVIII wieku. Później przejęli Krym Rosjanie a w 1954 został przekazany z Rosyjskiej FSRR do Ukraińskiej SRR – najpopularniejsza wersja głosi, że z okazji trzechsetnej rocznicy ugody perejasławskiej, która zjednoczyła (według przyjętej w Związku Radzieckim interpretacji historii) Ukrainę z Rosją.

16. Semici / ludy semickie to określenie ludów zamieszkujących w starożytności Bliski Wschód (Żydzi, Asyryjczycy, Babilończycy, Aramejczycy, Fenicjanie, Arabowie i inni).

17. Irańczycy to nie arabowie! Są to Persowie.

18. Tatarzy to grupa ludów tureckich tworzących, m.in. Złotą (Wielką Ordę), w skład której wchodził Chanat Krymski.

19. Kozacy nazwa odnosząca się do grupy ludności o charakterze wieloetnicznym z dominującym substratem ruskim. Kozacy zajmowali Dzikie Pola (historyczna nazwa Zaporoża).

20. Kresy to określenie pogranicza funkcjonujące w okresie międzywojennym i dawniej jako część polskiego terytorium państwowego. Kresy Wschodnie - dawne wschodnie pogranicze Polski obecnie stanowiące fragmenty obszarów państwowych Ukrainy, Białorusi i Litwy. Autorem pojęcia Kresów jest Wincenty Pol. Kresy Zachodnie obszar Rzeczypospolitej, który po 1815 roku znalazł się poza Królestwem Polskim – w zaborze pruskim, tj. Pomorze Gdańskie, Poznańskie i Warmia; termin wprowadzony w 1860 przez Jana Zachariasiewicza. Kresami Zachodnimi po 1918 roku nazywano Pomorze Zachodnie, Pomorze Słupskie, Dolny Śląsk i Śląsk Opolski. Czasami określenie to używane było także w odniesieniu do południowo-wschodniej części Górnego Śląska. Po 1945 roku nazwy tej używano również względem Ziem Odzyskanych, gdzie przesiedlono mieszkańców Kresów Wschodnich. Ziemie Odzyskane (początkowo także: Ziemie Zachodnie i Północne, Postulowane lub Powracające, również Kresy Zachodnie) – ziemie zachodnie i północne współczesnej Polski, które zgodnie z postanowieniami konferencji poczdamskiej zostały przyznane Polsce. 

 

Rzeczpospolita Polska "od morza do morza" - teoretyczna (gdyby historia od czasów Mieszka potoczyła się wyłącznie po myśli polskiej). W granicach terytorialnych RP byłyby, m.in.: Łużyce Dolne i Górne, Ziemie Słowian Połabskich, Lubusz, Prusy, Inflanty, Kurlandia, Litwa, Żmudź, Biała Ruś, Czarna Ruś, Czerwona Ruś, Ruś Kijowska, Ziemia Smoleńska, Zaolzie, Spisz i Orawa (większe obszary niż obecnie). Czyli dzisiejsza Rzeczpospolita składałaby się z: 1. Polski (Korona), 2. Litwy (Pogoń), 3. Białorusi, 4. Ukrainy, 5. Łotwy, 6. części Estonii, 7. części Rosji, 8. części Mołdawii, 9. części Słowacji,10. części Czech, 11. części Niemiec (większa część dawnego NRD, Niemiec Wschodnich). Rzeczpospolita byłaby potęgą równą właściwie tylko Niemcom, Rosji, Francji i Wielkiej Brytanii w Europie. Mocarstwem regionalnym. Rzeczpospolita miałaby zapewne ustrój federacyjny, jako że zamieszkiwałby ją żywioł różnych narodowości (droga bardziej humanitarna) lub unitarny pod warunkiem mocnej polonizacji podbitych ziem i ludów w ciągu dziejów, przez co wszyscy utożsamialiby się z Polską i czuliby się faktycznie Polakami (droga zapewne mniej humanitarna).

 

Zaznaczam, że poniższa mapa nie ma charakteru rewizjonistycznego a jedynie czysto naukowy, teoretyczny! Granice RP wytyczane wyłącznie "na oko". Aczkolwiek mniej więcej taki by miały kształt.

Kresy Zachodnie:

Kresy Wschodnie:

Prusy:

Łużyce:

Poniżej m.in. Ruś Czarna i Biała:

Ruś Czerwona / Grody Czerwieńśkie:

Ruś Czerwona za panowania Władysława Jagiełły podpisana jako 'Russia':

Ruś Czerwona:

Kaszubi:

Mazurzy:

Śląsk:

Ruś Kijowska 1054:

Pogoń Litewska:

Pogoń Białoruska:

Pogoń w herbie Rzeczypospolitej Obojga Narodów:

Chanat Krymski (Wielka Orda / Złota Orda - część jej):

Chanat Krymski i Tataria:

Krym:

Kozaczyzna i Dzikie Pola (Zaporoże):

Persja:

Ludy semickie / języki: